(από την ΕΙΣΑΓΩΓΗ)

(από την ΕΙΣΑΓΩΓΗ)

Εγγονός του Νίτσε; Ξώγαμο του Μπουκόφσκι; Συνοδηγός του Κέρουακ;…Μπορεί να τον αγαπήσεις για το πώς «οδηγεί» στη γραφή, ή να τον μισήσεις για το που δεν πατάει φρένο η σκέψη του.

 

Ο ΠάνΩς Κατσατούστρας δεν είναι συγγραφέας ή ποιητής (αποποιείται μια τέτοια «υψηλής τιμής» ιδιότητα). Αυτοσυστήνεται ως λεξογκάστρης ή/και εγκεφαλοκυτταροράφτης, προσ-ποιητής ή/και ερασιτέχνης κριτικός δηθενοθάφτης.

Απλώνεται ο ίδιος πάνω στο άγραφο λευκό, τραβώντας γραμμές, με χρώματα τα γράμματα, εξιστορώντας, άλλοτε συγκροτημένα κι άλλοτε διαχεόμενος, και σου κρεμάει τα κάδρα του στον τοίχο τού μυαλού σου με μια έγγραφη μορφή ανάρτησης μη καθαγιασμένων καθημερινών εικόνων, αναδεικνύοντας φαινόμενα της προσωπικής και κοινής ψυχοπαθολογίας και φιλοσοφοθεσίας. 

 

Μια μπάσταρδη γραφή–σαν να τσουλάει σε «εγκεφαλικό κατήφορο» υγρό, γλιστράει με σουρεαλιστικά ρουλεμάν, άλλοτε με παραληρηματικό τρόπο κι άλλοτε σαρκάζοντας και αυτοσαρκαζόμενος, με ύφος υπεροπτικό και ειρωνικό, σοφιστικέ ή εξοργισμένο, κυνικό και υβριστικό, αλλά ταυτόχρονα γλυκό κι ευαίσθητο–,που σου γεννάει στο μυαλό σκηνές, σκέψεις και συναισθήματα–άλλοτε γρήγορα, σαν ροή αμερικάνικης ταινίας, σαν κάποια σύντομα κλιπάκια– κι άλλες φορές σαν «καθυστερούσες διανοητικές διαδρομές» σε ανηφόρες, αφήνοντας πάντα, στο τέλος κάθε ιστορίας του, μια δροσερή, ή καυτή, επίγευση της πραγματικότητας.

 

Μια θέαση βίωσης, ή μια βίωση θέασης –απ’ έξω κι από μέσα, σαν θεατής και σαν παίχτης, σαν ο μόνος βλάκας, όσο ο κάθε άνθρωπος, σαν ούτε ζώο ούτε θεός–, όπου όλα είναι ερωτικά κι όλα δυσπραγικά. Τίποτα τέλειο και τίποτα λίγο. 
Ο Έρωτας, περαστικός μεσ’ απ’ όλους κι απ’ όλα –σύμπαν, γη, φύση, πολιτική, κοινωνία, σκέψεις, σχέσεις, άτομα–, ανικανοποίητος και μεθυστικός, μύθος και αίνιγμα, (τ)ο Παν! Ως Κατσατούστρας έφη…

Ε.Κ.

---