«Άει Γαμήσου!». Είναι η πρώτη φράση του μυθιστορήματος «Πουτάνας γιος» που έγραψε ο αγαπημένος φίλος ΠάνΩς Κατσατούστρας.

          Μην βγάζετε όμως βιαστικά συμπεράσματα. Πρόκειται για ένα
κείμενο που ισορροπεί μεταξύ σκληρότητας και τρυφερότητας. Γλυκόπικρο σαν τη ζωή, τρυφερό σαν χάδι και κοφτερό σαν λεπίδα.

          Ο ΠάνΩς αγαπάει το να γράφει, το να παίρνει θέση απέναντι στα γεγονότα, ενώ ταυτόχρονα να προσφέρει στον αναγνώστη το απόσταγμα ενός φοβερά πλούσιου συναισθηματικού κόσμου. Κι εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα «γενναιόδωρο» βιβλίο.
          Οι ήρωές του κινούνται στην δυστοπία των «νέων καιρών». Βιώνουν τον βίαιο μετασχηματισμό μιας «μετανθρωπικής εποχής», ενώ ταυτόχρονα το ατομικό δράμα (ισορροπώντας  μεταξύ ηδονής και οδύνης) κορυφώνεται τραγικά. Οι ήρωες στέκονται κριτικά απέναντι στα γεγονότα, έχουν άποψη και θέση, προσπαθούν να ζήσουν, να δημιουργήσουν, να ερωτευτούν, να αγαπήσουν, κάνουν όνειρα και σχέδια, αγνοώντας όμως τον βασικότερο νόμο της ζωής. Τον νόμο της αλληλοεπίδρασης. Αυτό που τελικά όλοι ορίζουν ως πεπρωμένο ενώ στην ουσία είναι πάντα αποτέλεσμα ανθρώπινων επιλογών (είτε σε συλλογικό, είτε σε ατομικό επίπεδο).
Αν αναγραμματίσει κανείς την λέξη «κάρμα», σχηματίζεται η λέξη «κράμα».
          Αυτή λοιπόν είναι η ομορφιά και η τραγικότητα αυτού του βιβλίου. Μια «αρχαιοελληνική» τραγωδία προσαρμοσμένη σ’ ένα αδυσώπητο «σήμερα».
          Το βιβλίο έχει στιγμές που ξεχειλίζουν από λυρισμό.
Ο συγγραφέας μεταφέρει στο χαρτί  αφτιασίδωτη την προσωπική εμπειρία, αλλά και τις εμπειρίες (όμορφες και τραγικές) ανθρώπων που έζησε μαζί τους, συναναστράφηκε και αγάπησε.
Το έργο κορυφώνεται τραγικά και ανθρώπινα, με έναν σχεδόν κινηματογραφικό ρυθμό. Είναι μεγάλη επιτυχία για κάποιον που γράφει, να καταφέρνει από να σε κάνει να δακρύσεις διαβάζοντας το κείμενο, και ταυτόχρονα να κινητοποιεί πάνω απ’ όλα μέσα σου τον φιλοσοφικό στοχασμό. Κι αυτό να συμβαίνει εντελώς αβίαστα. Κι ο ΠάνΩς στο βιβλίο του το πετυχαίνει απόλυτα.
          Μακάρι να ξανασυναντηθώ με την γραφή του και σε επόμενα έργα του.
          Κλείνοντας, οφείλω να ομολογήσω πως διαβάζοντας την τελευταία παράγραφο και γυρνώντας στην τελευταία σελίδα, αυτόματα πέρασε από το μυαλό μου μια φράση του Ρεμπώ: «Η ζωή είναι μια φάρσα που πρέπει να την υπομείνουμε όλοι».

Σ. Τριανταφύλλου

.

.

Ομολογώ ότι, αρχικό κίνητρο για να αγοράσω το βιβλίο «Πουτάνας γιος», αποτέλεσε το ευφάνταστο ψευδώνυμο του συγγραφέα: ΠανΩς Κατσατούστρας». Η πρώτη εντύπωση (αν μη τι άλλο, θα πρόκειται για βιβλίο ξεχωριστό –σκέφτηκα– αν κρίνω από το όνομα), όχι απλώς δεν διαψεύσθηκε, αλλά, αντιθέτως, ενισχυόταν όσο προχωρούσε η ανάγνωση.

Για την ιστορία δεν χρειάζεται να πω πολλά, κυρίως για να μη χαλάσω την έκπληξη. Εκείνο ωστόσο που μπορώ να δηλώσω, είναι ότι το βιβλίο αυτό αποτελεί ένα ασανσέρ συναισθημάτων: εκεί που σε εκτινάσσει στα ρετιρέ της ανεμελιάς, της απόλαυσης και του γέλιου, εκεί σε ρίχνει στα υπόγεια της θλίψης, του πόνου, και του προβληματισμού.

Μεγάλο του ατού, κατά τη γνώμη μου, η ικανότητα του συγγραφέα να φτιάχνει δικές του λέξεις, παράξενες, αλλά απόλυτα κατανοητές.

Για να μη μιλήσω για τη διεισδυτική ματιά του σε ανθρώπινους χαρακτήρες, ψυχές, αλλά και κοινωνικά φαινόμενα και καταστάσεις.

Χάρη στο με μαεστρία στημένο σκηνικό της αφήγησης, στην απόλαυση της ανάγνωσης προστίθεται –από ένα σημείο και μετά– η αγωνία τού πώς θα εξελιχθεί η ιστορία, τι τέλος θα λάβει. Αυτό όμως, αφήνω να το ανακαλύψετε μόνοι σας!

Υ.Γ. Ένα άλλο ατού του βιβλίου είναι οι απίστευτες παρομοιώσεις που χρησιμοποιεί ο συγγραφέας (αντάξιες του ψευδωνύμου του…)

Κατερίνα Ζαχαράκη

.

.

Έχω ξεκινήσει το "Πουτάνας γιος" του Κατσατούστρα και είμαι ενθουσιασμένος από τις πρώτες κιόλας σελίδες, κυρίως με την λεξοπλαστική δεινότητα του συγγραφέα. Από την αρχή καταλαβαίνει κανείς ότι πρόκειται για ένα μυθιστόρημα ευφάνταστο, γραμμένο με πολύ χιούμορ, βαθύ, αλλά και σε κάποια σημεία πραγματικά σπαρακτικό. Το γέλιο εναλλάσσεται με τον προβληματισμό – πολλές φορές και με τη συγκίνηση. Με κάτι τέτοια βιβλία δεν σε ενδιαφέρει καν τι θα απογίνει ο ήρωας. Δεν σε νοιάζει "πού το πάει" ο συγγραφέας ή αν συμφωνείς ή διαφωνείς με τις απόψεις του. Σου αρκεί η διαδρομή: κάθε σελίδα του είναι ένα απολαυστικό ταξίδι στο πολύμορφο τοπίο της γλώσσας μας. (Πριν το ανοίξω ακόμα, ο τίτλος του μου φάνηκε σαν ιπτάμενο μπουκάλι ουίσκι, που μου το εκσφενδόνισε στο κεφάλι ο Μπουκόφσκι απ' τον τάφο του. Και, παραδόξως, δεν έσκυψα να το αποφύγω).

Π.Μ.

.

.

''Καλησπέρα Πάνο. Eν πλω για Άνδρο με την εξαιρετική συντροφιά του τελευταίου σου υπέροχου βιβλίου''

Ίνα Παγκάλου

.

.

Απο τα πιο ωραια βιβλια που εχω διαβασει

Αγγελικη Χολη