.
Είμαι ένας νεόγερος που ερωτεύεται ακόμη. Που η ψυχή του κόλλησε στα δεκαεφτά. Ίσως και πιο πριν. Είμαι θύμα ενός ιδιότυπου εγκεφαλισμού –μάλλον, αρχέγονου ρομαντικού ιδεαλισμού. Τον κουβαλάω επί δεκαετίες. Από τότε που όρθωσα αίσθηση και άποψη, μέχρι που όλα αυτά με καμπούριασαν. (Προφανώς, δεν θ’ αλλάξει πριν πεθάνω). Ένας διαβάτης, ένας περαστικός τής ζωής ξεκλείδωτος, δίχως «έτσι» και χωρίς «πρέπει». Παράφρων αρνητής της Αυτής Μεγαλειότητος της Πραγματικότητας, της σύμβασης της νόησης, της διαστροφής των ανθρώπων.
Δεν αντιλαμβάνομαι το μίσος. Δεν μπορώ να βιώσω την υποταγή. Δεν μπορώ να αντιληφθώ την υπεροχή. Δεν έχω μετανιώσει ποτέ. Δεν έχω χάσει ποτέ στοίχημα. Δεν με χαλάει που απογοητεύομαι (το ’χω συνηθίσει. Το αντιπαρέρχομαι –με κλάμα και ξεφύσημα προς τα μέσα, με αυτοχλευασμό και με κυνικό βερμπαλισμό προς τα έξω. Το διασκεδάζω έτσι). Δεν λυπάμαι για το τέλος. Δεν φοβάμαι την αποχώρηση. Δεν είμαι ελεύθερος. Αλλ’ είμαι έτοιμος.
Χμ! Ξέρω: Στ’ αρχίδια σας. Παρομοίως.
«Μόνο η Γκαμπριέλα με καταλαβαίνει…»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
ΣΧΟΛΙΑ